نـزد کـــدام دادار این داد می توان برد؟!
ای مورِ بی نوا کی این رنجش و شکایتتا مســند سلیمــان از باد می توان برد؟!
ناشادی جهـــــان را تنها مثالِ ابریبا اشکی همچو باران تا «شاد» می توان برد
دردِ نگـــاهِ صیدِ در دام مــانده ، تنها
تا کلبه ی مــــرادِ صیاد می توان برد!
جانِ اسیرِ عاشق کـه حُکمِ دار داردتا پای چوبه تنها آزاد می توان برد!
از ظلـمتِ اسارت در گیسوی درازتتنها به ماه رویت فریاد می توان برد
کی باورم شود کـه از سوزِ فصل عشقتامّید بر نگــــــاهِ خرداد می توان برد؟!
« بهرام باعزت»