غزل

           گر طلوع مهر را  می جویی   و   در جستجویی

                                              جان  پُر سوزم نگر   در  مشرقِ ِ   بی گفتگویی

          در کدام   آئینه صورتگر شوم  جز روی   زردم

                                            سُرخیِ مهری که با جان بسته عهد زیر  و رویی

         شرحه شرحه  من سکوتِ دیدنم  از   یک   قیامت

                                             واعظا ! تو  از قیامت  شرحی از بشنیده   گویی

        سوزش  پروانه ی  جانم  سحر   با   شمع   گفتم

                                              آب  شد از آتش  بُغضی   که   سوزد هر گلویی

         بس  که از ماه رخت  پیوسته  با شب قصه  گفتم

                                          شب به جزسویی که  من هستم نباشد هیچ  سویی

        گرچه دل را در شکست آن حلقه ی سنگی ِ مویت

                                            یک ترَک اما به   عشقم   نیست   حتی  قدر مویی

        من که از چاکِ   قفس عمری به گلشن چشم دارم

                                             مرغ جانم   را  نگاه    توست   هر  دم آرزویی

                 «بهرام باعزت»