ادبی

این تمـنای قیامــت در دلم *****که شود محشور جانم با قلم --------------------------------------------------------------- آدرس اینستاگرام: baezzat.bahram

ادبی

این تمـنای قیامــت در دلم *****که شود محشور جانم با قلم --------------------------------------------------------------- آدرس اینستاگرام: baezzat.bahram

تقدیم به انیمای زیبا که همواره دستش بر گردن احساس من است (قسمت آخر)

مثنوی آنیما

تقدیم به انیمای زیبا  که همواره دستش بر گردن احساس من است

قسمت سوم (آخر)


در  سفــر  بودن  ،  شروعی   تازه   است

لحظه هائی   کـه  زمان   را   بازه    است

نو شدن هائی  کـــــــــه  هر  دم  جاری اند

از     تمام     کهنگی ها       عاری اند

قطره ی  جاری   ز  دریا    صورتی ست

گندی ِ  مــــــــرداب   بر  آب  عبرتی ست

آفتاب   هـــــر   لحظه    جاری    می شود

تا    زمین   از   ظل   عــاری    می شود

نغمه ی  مرغ   سحر   در   گــوش   جان

نو  شدن   را   می کند    هر  آن    روان

ذره  هــــــــــم   در   رقص  روی   آفتاب

از  نوئی  مـــــــــوزون  بر  اندازد   نقاب

نو  شــــــــــــدن  بر  سیم   سـاز ِ  معرفت

زخمه ای   پُر هـارمونی  است  از  صفت

از  سفر  هر  لحظه   نو   گــــردد   وجود

کـــــــه   سفر   سر  لوحه ی   تقدیر   بود

کوس  رحلت  هم   که  آید   بد  به   گوش

می برد  گـــر  بشنوی   نو ، عقل و هوش

بر محیط ِ  آفرینش   خــــــــــــــوش   سفر

ای  خـوشا    بر   دایره ی   هستی    وتر

باختر    را   طـــی   چو  تا   خاور    کند

جمله  هستی ،  مهــــــــر   را   باور   کند

بی نشان  خوش  کــــه  مسافر  رنگ   بود

کـاروان   را   گوش   دل   بر   زنگ بود

بی  خبر   بودن   از   این    ورزندگـــــی

بر   حذر  بودن   بُوَد   از    زندگـــــــــی

آفـــــــــــرینش   را    به    رنگِ    اتساق

از   ســــــــــــــفر   خوشتر   نباشد   اتفاق

نو   شود  هستی  به   گــردش   در   مدار

هــــم   بیاموزد  به ما  این   کار   و   بار

در  سفر گم   می شود  هر  نام   و   ننگ

کاین  سبو   را   بشکند   این  سختْ سنگ

تا  کـــه  دل  بگسسته ام   از   ننگ  و نام

تاکِ عشقم  می دهد   هــــــر  لحظه    جام

زخـــم های   کهنه   نام   و   ننگی   است

هر چه زخم است در جهان این رنگی است

احتضار عشــــــــق   باشد   نام   و   ننگ

مثــل    آهو   با    حضور     یک    پلنگ

نام   و   ننگ همچو    دَم ِ  بی آبی   است

باغ جان را   لحظـــــــه ی  بی تابی  است

ماندگـــــــــــی  در  حیطــه ی گردابِ  ظن

در محیـــطِ    راکــــــــــــــد   مردابِ  ظن

کوششی  بیهــــــــــــوده  از  اندیشه   است

یک   گمـــــــان ِ  از   ازل   بی ریشه است

از  شبیخــــــــــــــــون   سیاهِ   این   کلاغ

می شود  جـــــان  را   پرستو    بی سراغ

کژدم  است او   و  نیارد  جز  کــــه   درد

خوش  که  کرد از باورش  بی شبهه  طرد

با   آنیما   آشنا   گشتن  خــــــــــوش ا ست

باوری در شان ِ این کـــــــژدم کــُــش است

گر  شوی  بیگانه   با   هــر  اسم  و  رسم

از آنیما   می بری  آنگــــــــــــــــــاه   قسم

این  حدیثی   کــــه   کنون  منظور   نیست

با روال ِ نیت اکـــــــــــــــــنون جور نیست

در   به   روی   جــــشن   آئینه ست    باز

خــــوش   نباشد   افتد   این   وقفه    دراز

دل  به  شـــــــوق  دیدن   جانان    شکست

هر  یک  از  آن  تکه، جان  بر  عشق بست

با   هوای   پر  زدن   از   کـــــوی   خاک

سینه ام   شـد  شرحه  شرحه ،  چاک  چاک

مـــــــــن  سفیر عشقم   ای   تابیده   مهـر!

ذوب  کــــن  جان   مرا   در   این   سپهر

در  دل   و  در  جان  من جز عشق نیست

که  مرا  هر لحظه  جز  این  مشق   نیست

هستم   از  آن  تب  کـه  جانم   کرده  لمس

از   تبار ِ  جملــــــــــــه ی   یاران ِ  شمس

بیدلی   در   زمــــــــــــــره ی   گمنامی ام

بی نشــــــانی   خاص تر   از     عامی ام

بر  گمــــــــــی   اینگونه  و   مجنون  تبار

جـــــــز    آنیما    کیست   لیلی گونه  یار؟

او   بهـــــاری  دلکش    است  و   جاودان

گـــــــر   نباشد   او   زمستانی ست   جان

در   سکوتِ    ســـــــردِ    باورهای    دی

پُر  هیاهو  شادی ِ حال   اســــــــــت   وی

او  نوید   چلچله ست   و   عیـــــــــــد  نیز

عیــد  از  او بر جان  و  دل ها  صید   نیز

او  تجســــــــــم   بر  نیاز   و    آرزوست

او   به  ایفای  نمـــــــــاز  دل    وضوست

در   تنور  گــــــــــــــــرمی   از   دلدادگی

می پزد  عشـــــــق   و  صفا   و   سادگی

گـــــــــه  هماغوشی  شود   پُر   از  هوس

کــــــــــه  ندارد  بر  هوس  حدّی   و  بس

گـــــه   مداری بر  دل   و  بر عاطفه ست

که   دهد   ظلمت   به مهر از دل   گسست

او  به  «معشوقه»ست  رنگـــی  از  بلوغ

لاجرم   از  شیطنت ها  هـــــــــــم  شلوغ!

گیســـــــوانش   دام    و   ابروهاش    بال

از   رهــــــــــــــائی  و  اسیری    اتصال!

تا   بر  آن   گیـسو   پریشانی ست   رنگ

خوابِ  عاشق  را معبّر  هســـــــت   منگ

سحـــــری   از    آن   دلبر   شیرین   نگاه

مهــــــــــر ِ  فــــرهادی  بتابد   چون  پگاه

مستی ِ جــــــــــــــــــــام   نگاهش   عافیت

می کند  یغمــــــــا   در  اوج ِ  این   صفت

سر کـش است  این  شعله ی  تاراج    بس

کــــــــــــــه   نیارد  تابِ  او   آماج    بس

لفظِ  گفتن  عین  فطرت  تا  کـــــه   نیست

پس  نپنداری  که  سوزش ها   یکــــی ست

بانگ  عصیان  می ســـــــــراید  چشم   او

سیلی  اینسان   بشکند  بی شــــــــک   سبو!

جــــــــــاده ی  زیتون  و   بارانی  شگرف

شمه ای  شاید  شــــــــود  مصداق ِ  حرف

این سیاوش ، دَم   چــو   بی غش    می زند

حـــــــــــــرفی  از   سوگندِ   آتش    می زند

چند  ســـــــــــــــاغر  داد  ساقی  پی  به  پی

شد  از او  مجلس  به  شور  و  های  و  هی

آتش   و   آبی  که   در  آن   جـــــــام    بود

خود  نجات  از هــر چه   ننگ  و  نام   بود

قطره   قطره  شـــــــــــــورها    دریا   شدند

عاشقان غــــــــــــــــرقابِ  در  غوغا   شدند

هــــــر  یکی  چون  نی  ، نیستان  می سرود

آنچـــــــــه  عمری  کِشته  بود  آن  می درود

نو   شــــــــــد   احیا   گشتن   و   احیا گری

گشتن  از  خــــــودبینی  و  «خود»ها   بری

هــــــــــــــــــــر  کسی آئینه ای  پیشش   نهاد

گــَـردِ  «خـــــود»  را  تا  بر آورد  از  نهاد

هـــر   کسی   دیدم   به  زیبائی    چو  حور

می شود  از  نفس ِ  دون ِ  خــــــــویش  دور

هـــــــــــــــر  یکی  زیبا  رُخی  دارد  درون

کـــــــــــــه   گسسته جان او   از  نفس  دون

تا   به او  آئینه  ســــــــــــــــان   دارد   نگاه

می برد   بر  خویشتن  هــــــــــــر  آینه  راه

اینچنین   آئینــــــــــــــــــــــــه ی   زیبا رُخی

بر  ســـــــــــــــــــوال  عشق   باشد   پاسخی

می توان  در  او  که گنج  عشــــــــق   یافت

بر ســــــــــــــــر  گنجینه ای  اینسان  شتافت

در درون ،  زیبا  رُخــــــــــــــــی  آئینه  رو

می کـــــــــند  دنیای   جان را  خوش  به  بو

در  رخ  آئینه  هر  کـــــــــــه  «خود»  بدید

آن  شکســــــــــت  و  از   نو  آوردش   پدید

یائسه   شد  از  خود  و   زاده   شـــــــد   او

گم   به  سوئی  و  پدید  از   هـــر  چه   سو

هر  کـــــــــــه  را   آئینه   نقشی    می نمود

زنگِ  خــــــــویشش   از  رخ  او  می زدود

خود  شکستن  را   کــــــــــــــــند  تا    پایدار

بود  ســــــــــــــــــاغر   را   تسلسل  برقرار

آینــــــــــــــــــــه ،   تصویرها     را   بیخته

عاریت ها   را  از   آنهــــــــــــــــــا   ریخته

پیله ها    را   می نمــــــــــود   و   می درید

تا   کــــــــــــــــــند   پروانه ی   دل ها  پدید

شمع ِ جان   با   یک  غـــــــــــــزل   دلدادگی

می ســــــــــــــــــرود   اظهاری  از  آمادگی

جشن آئینه  کــــــــــــــــــه جشن ِ  دیدن است

آتش  بیدادِ  خــــــــــــــــــــود سوزیدن  است

بیت بیتِ  هـــــــــــــــر  غزل  از  من  نشان

خود غباری  مــــانده   از  دل  بود  و   جان

حجمه ی خاکستر  از  هـــر  کس  که   بیش

می نمــــــود   او  سوخته بس  بیش ، خویش

هـــــــــــر  کسی آئینه ای  مخصوص  داشت

بیدقی از «خــــود» در  او   تا   می فراشت

بعد  از  این افراشتن ،  با  شمــــــع  ِ  عشق

سوزش ِ  پروانه ی  «خود»  کــــرده   مشق

بود آنیما  هـــــــــــــــــم  مرا    آن   انعکاس

که  بریزم  هر چه از «خود» ،  روی طاس

در   حقیقت  او  مـــــــــــــــــرا   آئینه   بود

تا   زدایم  «خود»  کــــه   بس   نقدینه  بود

جشن  آئینه  کـــــــــــه  غربال  خود    است

حســـــــی  از  پرواز  با   بال ِ  خود   است

بالی  اینســـــــــــان   داخل ِ  حال  است  نیز

خارج از  هـر  قیل  و  هر  قال   است   نیز

دعوت  از  هــــــــــــر  که  عمل  می آورند

هــــــــــــــــر  کسـی  آئینه  با خود  می برند

باید   این   آئینه   باشــــــــــــــــد   دل   تبار

سیرتش  بر  صورتش  باشـــــــــــــد  حصار

اینچنین   آینـــــــــــــــــــه ای   نایاب   هست

عکسی   از «وارستگی»    در  قاب   هست

غنچــــــــــــه ای   بشکفته   از تصویر ِ   باد

یک «نوشته» در خیــــــــــــــــــال ِ  یک  مداد

این  تصاویر  از  مجــــــــــــاز  هستند  دور

اینچنین  آئینه  اســــــــــــــــــت  عین  ظهور

جلـــــــــــــــــــــــوه های   اینچنین   آئینه ای

عین «خــــــــــــــود» است و دقیقاً  عینه ای

او  آنیما  هســــــت  و  جز  او  نیست   هیچ

راه   تا   او   سخـــت   است   و   پیچ  پیچ

تار  و  پود  یک  حقیقــــــــــــــت  لازم است

بر  کسی  کـــــــــــه  بافتن   را  عازم  است

بر   چنین  جشنی    کــــــــسی   بافد   خیال

کـــــــــــــــه   بیابد   از   آنیما   او   وصال


«بهرام باعزت»


نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد