تقدیم به انیمای زیبا که همواره دستش بر گردن احساس من است(قسمت دوم)

مثنوی آنیما

تقدیم به انیمای زیبا  که همواره دستش بر گردن احساس من است

قسمت دوم

 در میان  او  و  مـــــــــن  هـر آنچه  هست

محتوای  عاشقـــــــــی  را   خوانچه  هست

بر  ابدی عشق ما   کس   پی   کــــه   برد

بی نیازان ِ ازل  مـــــــــــــــــــا  را  شمرد

از  همین رو  دعوت  از  ما  گشت و سور

جشنــــــــی   از  آئینه ها   در   برج ِ  نور

جشن   آئینه   کــــــه   جشنی   ایزدی ست

ایزدِ  عشق  آفـــــرین   را  سر  زدی ست!

عـــــــــــــارفان   و   سالکان   دور ِ  همند

که   در  این  حلقه  به دور از   هــر غمند

جشـــــــــــــــن   آئینه   تجلای   دل   است

ساحتِ   پروانه   و  شمع  و  گـــــل  است

لحظــــــــه ی  تردیدی ِ  سنگ  و  سبوست

لمحه ی  دریا  شدن  بر  قطـــــره   اوست

جوهر  جان  را  که خواهش، رستگی ست

جوهر  پنهـــــــــــــانی   از  پیوستگی ست

شعله ی  فانوسی  از  خـــــــــــــــود  آختن

شعبه ی  ققنوسی  از  خــــــــــــود  ساختن

جشـــــــــــــــن  آئینه  به   عاشق  ، باوری

کــــه   به   مهری   فتح    گردد   خاوری

بستری   بر  ریشه ی   جــــــان های  پاک

خــــاک  و  رُستنگاهی از  مستـی  و  تاک

چشــــــــــم   را  بالغگه ِ  تعویض ِ  پوست

یک  بلـــــــوغ ِ   خیره   بر   دیدار  دوست

دســــت  در   دســـــت  آنیما   با   نشــاط

کــــــوله ی  عشقی   سزای   این   صراط

راهی ِ  راهی  چو  پُر    معنا   شـــــــــدیم

آن   به   سر  رفتیم   و  نه   با   پا   شدیم

نخل ِ  قصه   گر  به   نقلی   پا  دهـــــــــد

لایق ِ  شیرینی اش   خـــــــرما   دهـــــــــد

ظن   مبادا   بر   قلم   کـــــــه   این  سخن

همچــــو  افسونی ست   از  یک   شیوه زن

کـــــــه  حدیثی  از  حضوری   مبهم  است

خلوتِ  حوای  جـــــــــــان   با   آدم   است

نیـم  روزه   اشتیاقـــــــــــــــــــی   رهسپار

منزل   مقصود   را   کــــــــــــرد   آشکار

گسترای   آبی   از   آن   ســـــــوی  عشق

صیت  زد  بر  جان  ما  چون  قوی  عشق

وه !  کــــــــــه   لحن این  صدا   آبی ترین

غیــــــر  او بشنیده ،  مــــــــــــردابی ترین

پشــــــــــــت   دریاها  سپهری   گفته   بود

هســــــــت  شهری  از  «تجلی» ها   نمود

جشــــــــــــــن  آئینه   در این   شهر   کهن

بازتــــــــابِ   روح   بود   از   راح ِ   تن

عارفان  و عاشقان   از  هـــــــــــــر   دیار

غرق ِِ این   دریای   وحـــــــــدت   دُرّ وار

عقل  ، هی  دستش  چـــــراغی  می گرفت

از  خودِ  گم   تا  ســــــــراغی   می گرفت

کـــــــــــه خِـــرد  در  معرض  تبخیر  بود

بس  کــــــه   جوش  آورده  از  تدبیر  بود

سوز  و جان  بر  دورِ  شمع  دل   خموش

وز  می ِ  پروانگی  ســــــــــــــاغر  نیوش

ساغری  کـــــــــه  بر  جگر  می دوزد  او

سوز  و  جــــان  بر  یکدگر  می دوزد  او

چون سکـــــــــوتِ  مبهم ِ  صحـرا    و  باد

از  غبار ِ  جـــــــــــان  بر انگیزنده  ،  داد

یا   چـــــــــو   موج ِ   لحظه های   انتظار

ســــــــــــــــاحل   دل  می کند   بی زینهار

ســـــــــــــــــــــــاقیان ِ ساغر  ِ  باور  مدام

پُر کنند از خـُــــــــــم می ِ  ســرخی به جام

عــــــــــارفان  و عاشقان  در  راهِ    نوش

کـوله   پُر  از  مستی  و  خالی   ز  هوش

جام   را   بر   جـــــــــام   یکدیگر    زنند

پُر  طنین  از  پختگــــــــی  تا   سر   زنند

نرم  نرمک  پُر  شــــــــــــود   دشتِ  خیال

از  غــــــــزل هائی   پُر  از   خیل ِ غزال

شاعری  د ر  گوشه ای  لب   کـرده     تر

بلبلی   گــــــــــــوئی   نوائی   کرده    سر

بی دلان  جمعند  و  غــــوغائی  به   پاست

جشن  آئینه   به  غــــــــــــــوغا   انتهاست

عمق ِ  نامحـدودِ  اقیــــــــــــــــانوس  عشق

پروریده   این  چنین  قامـــــــــــوس ِ عشق

هر  غزل ، یوغی   به   یغمای  دل   است

یاغی اش  وه   کــه غزالی  خوشگل  است

این  چه   طوفانی  کــــه  بخشش  می کند!

ذره ی  جــــــــــان  را  درخشش  می کند!

بانگِ عصیان  می سراید  گــــــــر چه  او

هـــــــــــــــر  خرابش  گنج  باشـــد  عینهو

شرحه   شرحه   لاجوردش    بی کـــــران

شرح  دریا  می کــــــــــــــند  با  آسمــــان

این   ترنم   نغمــــــــــــــــه ی   تنبور ِ دل

سنفونی ِ  سوز  و  ساز     و   شور    دل

قمــــــــــــــری ِ  اقلیم ِ  باران  را   نواست

هول ِ  قحط   و هجرتِ    ابر  و  عطاست

این  همای   وســــوسه   بر  دوش ِ  گوش

مژده ی  شاهی ِ دل    گــــــــــوید  خموش

قامـــــــــــــــــتِ   باور   از   این   آلالگی

آنچنان  سروین  کــــــــــه  سر  از  سالگی

شاعری   دیگـــــر  چو  ابری   از  عطش

سینه ی   پُر  چشمـــــه اش   باریده    رَش

حـــــــــــــــال   دل  با  لحن ِ  بارانی ترین

می کند    شیرین    چـــــو   فرهادِ   حزین

در  سخــــــــن گفتن  ،   زبانـش  بی دریغ

فاتح ِ جان  می شــــــــــــد  از  تیزی ِ  تیغ

تابش  خــــــــــــــــــورشید  و  شالیزار  را

با   کلام   و  جان  به جا  می کــــــرد  ادا

در  گذرگاهی  کــــــــه   سودای  دل  است

می شـــــد  از  آن   لحن ، راه  غبن  بست

حافظ   و   سعـــدی   و  جامی    و   همام

مولـــــــــــوی   و   صائب   و   ابن حسام

هـــــاتف  و  عطار   و  خواجو  ،  انوری

خواجــه عبدالله   ،   سنائی   ،    عنصری

رودکــــــــــــی   و  رونقـــی   ،  ابن یمین

ساوجی   و   دهلــــــــوی   ،   مجیر الدین

این  صدف ها   هر  یکی  گنج   آور است

گـر بگویم   یک   به   یک ، رنج  آور است

الغرض  هر  یک   به   ایجاز   و   به  نغز

بر  ســر  مضمون   به   فن   تابیده   مغز

کـــــــرده  با  موج  سخن   دل   زیر و  بم

دل  چـــه   دریائــی  از  این   لنج   و  بلم!

سیم  و  زخمه   در  دل  هم  جــــــــا  شده

موسیقی ِ عاشقـــــــــــــــــی   بر   پا   شده

هــر  سرودی   یک   غــزل   پرواز    بود

آسمـــــــــــــان   دل  از  او   پُر   راز بود

تا  شنیدم  این   رسالـــت  ها   به   گــوش

سینه ی  سینائی ام    آمـــــد    به    جوش

در  همین  هنگامه  ساقـــــــی   سر   رسید

داد  هم  جامی    پُر   از   می   هم    نوید

گفــــت  این   محفل   خوشامدگوی  توست

که  زبان  چوگان  ، سخن هم گوی  توست

گلسِتان    اینک   تو   را   چشــــم   انتظار

کـــــه  به   گل   هـدیه  کنـی   فصل ِ بهار

تا  به  خــــود  آیم   که   عذری   سر  کنم

همصدا   شــــد   جمع   که  لب   تر   کنم

گـفت   با من    ای   روان   از   آبِ   جو

بشکــــــــــن   آخر   از   دل   تنگت   سبو

ره   به   این   مـــــاه   صیام   آخر    ببند

روزه   بی  افطـــــاری آخر  تا   به   چند؟

بطـــــــــن ِ تنگِ     این   نزائی   و   حذر

بی  پسر  بگذاردت  هــــــــــان   ای  پدر!

خـــــــــود   نیستانی ترین   نائی    و   تک

چون  سپاری  نای ِ  خــود   بر   نی لبک؟!

ای   شقایق   را   دلــــــــــــت   پیکرترین!

جز  تو  این   پیکر   که   سازد  سرترین؟

تا  سوال ِ  عشــــــق  را   سوزت   جواب

کس  نپرسد  سوزش  از  چنگ   و  رباب

آتش ِ  جـــــــــــــــــان ِ  تو    مهر ِ  آسمان

صبح   را  د ر   حســـــرتت  ناسوز  جان

با   طلوع   جـان   من   گر   شد   که  دید

صبح را ،   گفتم   کنــــــــــم   جانم    پدید

در  افقی   از   سخن    همــــــان   شروع

جان   آتشناکِ   من    شـــــــد   در  طلوع

ختم   می شد  جاده ای   کـــه   به   بهشت

با  مسیر ِ تابش   جــــــــــــــــانم   سرشت

خواستم   شرحــــــی  کنم   از  سوز  جان

آتشی  بر  خـــــــــــاست   زین    آتشفشان

بغض  نوشیدم   بســــــــی   از  شطِ   درد

کاتش   اشکــــــــــــم   نگردد   هیچ   سرد

نشتر  عشق  آمد  و  جــــــــــــانم   شکافت

تازه   دانستم  چــــــه   بوده  تاز  و  تاخت

سـوزن  و  نخ   از  دل ِ    تردید   سوخت

شد  یقین  که عشـق  بر  دل  درد   دوخت

دل  چــــــــــو  گفتا   نقش   سوزیدن  مهل

رقـــــــص   ققنوسی    زدم   بر  بوم   دل

منزل   مقصود  تا  درد   است    و   سوز

خوش  کــه   جانم   در  سفر  باشد   هنوز