حسرت

            نازِ حسرت می کشم ای ناز من! بی نازِ تو

                                      با که جز حسرت توانم که  بگویم  رازِ تو؟

           آسمانِ   بی کرانِ   حسرتم    هر لحظه ای

                                        پُر طنین ست  از صدای  مبهمِ  پرواز  تو

             فصلِ  پایانی   ندارد   حسرتِ   سردِ   دلم

                                      هر چه می خوانم سطورِ گرمِ بی آغازِ  تو

           این هیاهوها  که   بلبل می کند  در گلسِتان

                                      ای گلم ! گر بشنوی آن نیست جز آوازِ  تو

           با کدامین زخمه سازدنغمه ی سوزی چنین

                                     حسرتا ! از تار گیسویی  به جانم  سازِ  تو

             آخر  شهنامه است   و  درجگر  باید  رود

                                     نشتری  سهراب  را  از داستان پردازِ  تو

          این حماسه نوشداروی نگاهت را خوشست

                                      ای دریغا که نبینم  هیچ   چشم   اندازِ  تو

           «بهرام باعزت»