ای ققنوسی که.......

ای ققنوسی که روزی در فراسوهای زمان

از  بال بال زدنهای آتشگونی

آفریده خواهی شد

در پس ِ  ناگاه هایی که آئینه ها

انعکاس سوختن  را

 به حماسه ی آتش و جان

تجلی خواهند داد

پیچکی باش به دور تماشای  شعله ای

که در رُستنگاهِ  شبانه و مه آلودِ نگاه

جاده ای بیرون  از مدار این کره ی خاکی را

روشنایی داد

تا روزی

مردی ققنوس تبار

تک و تنها

بی هیچ کوله ای

بی نام و ننگ

پی ِ  نگاه تازه ای

به ملکوتستان باور برود

                                                                              «بهرام باعزت»