غزل

              به  من ای عشق  نشانی بده  از هستِ  خودم

                                            به  تو سوگند تویی  آن  من ِ  در دستِ خودم

               تو  خودِِ  برتر من  را  که  به  من  بخشیدی

                                            دل  بریدم  به همان  دم  ز  خودِ  پستِ خودم

               در موِستان  تو  پیوسته  از  آن  ســـرمستم

                                           تا نباشم به   دمی  غــافل   و  پیوستِ  خودم

               کوچه سار  و گــذرِ  رَستن  و وارستگی ام !

                                           تو  رهاندی مــن  وامانده  به بُن بستِ  خودم

              ساقی ام ! عشق! تو ای کرده  به جامی مستم

                                          از تو من  رَسته ام  از عاقل ِ  بد مستِ خودم

               قطره از خود بجهد گر  به   خدا  دریا  یافت

                                           جَستم ازخودکه توراجُستم ازاین جَستِ خودم

               به تو ای عشق که گر تیر تو بر  جان  نخرم

                                            تیر جـانسوزِ  طلب   نگسلم  از شستِ خودم

                   «بهرام باعزت»