خیالــــــت در عطشگاهِ سر افتاد
به چشمم چشمه ای از کـــوثر افتاد
چنان خشکیده دیدم باغ محـــــراب
نیــــازم بـــا خــط ســبزت در افتاد
دلا! پروانه ات کـــو بهر سوزش؟
کــــه شمعِ هـر چراغی بی سر افتاد
دریغــــــــــا سلکِ جهــــّالانِ بُتگر
سیــــــاق و سیـــــره ی پیغمبر افتاد
به سـانِ مُرده ای باشـــــد دعائی
کــــه در گوش فلک ،بی پیکـر افتاد
تــو را گـــر دل نباشد دلبری کن
به دستت گــوهری دان دل گر افتاد
هـــزاران سـاله رهپیمای ایــن راه
ز گمـــــــراهی به دام بـــــاور افتاد
دراین دریا شوم گرغرقه غم نیست
کمین ســـــــودایِ غواصی زر افتاد
چگونه پر کشـد جانم به سویت
کــه او از تیر غفلت بی پر افتاد
«بهرام باعزت»