غزل

               بار دیگر ناز کــن  حوّا  ! به  آدم  ناز  کن

                                                       ناز کن  بر رغم حرف  زهد که کم ناز کن

             سنبل  گیسو  بر افشان  و  به  شوق گندمی

                                                       بر  نیاز  آدم   و آن   راهِ   پُر خم  ناز کن

            دفتر هستی پُراز انشا و سطر بی کسی ست

                                                     ای  به  لوح  آفرینش  نقش ِ همدم  ! ناز کن

            چشم نامحرم  دگر باره کن  آلوده  به عشق

                                                     سیب حُسنت را بگو ای جُرم ِ محرم ناز کن

            پیچ و تاب عشق را  باید  رمیده   سر سپرد

                                                      یوغ ِ ابرویی کن و تا  دل کـند  رم  ناز کن

             قحط مهرست وجهان پژمرده ازظلمت بسی

                                                     کن طلوعی  و شود  تا  مهرْ  خرّم  ناز کن

           «زندگی»برماهی ِ جان چشم دریایی ِ توست

                                                    موج حسرت! سر بیا بر چشم   پُر  نم  ناز کن

           «بهرام باعزت»