غزل

                    آنکه درتحصیل عشـق وعاشقی شادم نخواست

                                                جان به  تحصیلِ مجالِ  دیدنش  دادم نخواست

                      در کــلاس مهـــــر  و از درس ِ فنا در آفتاب

                                                ذره ی جانــــــــم مهیّا بود  و استادم نخواست

                     خواستم سر بر کنم تا در قیامـــــــــــت بنگرم

                                              قامـــــتِ محشر نشان ِ سرو شمشادم نخواست

                    من خراب از جــــــــام عشقی آتشینم  کز ازل

                                                 ساقی ِ هستی به مستی داد  و آبادم نخواست

                   فصل ِ شیرین ِ حدیثم جملــه های چشم ِ اوست

                                               کـــه به مشقِ عشقبازان غیر فرهادم نخواست

                     تازه فهمیدم چرا بر من گــــــــــذر کم می کند

                                                گردباد است او وهمچون گـَرد بربادم نخواست

                   عشق،خاکــی دیگر است و عاشقی دیگر نهال

                                                عالمـــــــــی و آدمی از نو به ایجادم نخواست

                     «بهرام باعزت»