غزل

                        دوســــــت ندارم که نویسم تو  را

                                                                کـــــــــز حسدم باز به لیسم تو را

                       بوم ِ تمنا به نگــــــــــــاهِ دل است

                                                               تا کِشمت نقـــــــش و نویسم تو را

                        بال ِ دو ابروی تو شد حســــــرتم

                                                              ای که  قفس مانده ی  گیسم تو را

                       چشـــم تو میخوارگی ام فاش کرد

                                                               رغم ِ اشـــــــــاراتم و هیسم تو را

                     دوستــی ِ آتش  و جان گر  رواست

                                                               من کــــــــــه نپرسیده انیسم تو را

                      اشک به سجّاده چنین گفـــت:کاش

                                                                 ظن نبری لکـــــــــه و پیسم تو را

                       در دلم آنگونه کـــــه هستی روان

                                                                ســــــــر ندهد  طبع ِ سلیسم تو را

                    «بهرام باعزت«