غزل

                می خـــــــــورده ام و مستِ سر از  پا  نشناسم

                                                  میخانه تر   از  چشــــم  تو  من   جا   نشناسم

                پنهـــــانیِ  تو   سلسله   بر   عــاقلـــی ام   زد

                                                  دیوانه ی  گــــــــم    هستم   و  پیـدا   نشناسم

                 آن  لحظه کــــــــه در منبر جان موعظه کردی

                                                   کـــافر شــــــــــــدم  و  مومن  و  ملا نشناسم

                 در قطره ای از شـــرح تو غرقم به چنان روی

                                                    بیرون شـــــــــــــــدن از وسعت  دریا نشناسم

                 من ســــــــــــــــر به هــــوا آدمِ دیروزِ  بهشتم

                                                    مجنون شــــــــــــده ام  لیلی از حوّا   نشناسم

                  غیر از خط مستی به  رخ  شــــــــاهدِ  هستی

                                                     خطی خــــــوش و سبز و تر و خوانا نشناسم

                   در  نای فلک همچو  صـــــــــدای  دل  عاشق

                                                 خوش لهجه وخوش صوت وخوش  آوا نشناسم

                پروانه تر از قومِ جگــــــر  ســـوخته ی عشق

                                                     بر شمــــع   نگاهـــت     به    تمنا   نشناسم

                  «بهرام باعزت»