غزل

                     عشـق تو را چگــونه از یاد  می توان برد؟!

              نـزد کـــدام  دادار  این داد  می توان برد؟!

                       ای مورِ  بی نوا کی این رنجش و شکایت

         تا مســند  سلیمــان  از  باد  می توان  برد؟!

                     ناشادی   جهـــــان   را   تنها   مثالِ   ابری

         با اشکی همچو باران تا «شاد» می توان برد

                       دردِ  نگـــاهِ   صیدِ   در  دام  مــانده ، تنها

              تا  کلبه ی  مــــرادِ   صیاد   می توان   برد!

                        جانِ  اسیرِ عاشق  کـه  حُکمِ   دار  دارد

              تا  پای چوبه  تنها   آزاد    می توان    برد!

                        از  ظلـمتِ  اسارت   در  گیسوی  درازت

              تنها   به   ماه  رویت   فریاد    می توان  برد

                          کی  باورم شود کـه از سوزِ  فصل عشقت

              امّید   بر  نگــــــاهِ  خرداد   می توان   برد؟!

                         « بهرام باعزت»