غزل

                  آنچـــــــه افتاد   میان مــن  و تو  روز  نخست

                                               اتفاق ِ نظـر مــــــــــن   به شبِ جلوه ی توست

                   مـاه  روی تو چنان  جلوه  نمود  آخــــــر شب

                                               کــــــه دروغی شد ازاو جلوگی ِ صبح  نخست

                   پرده افتد به غلط هـــــــــم  اگر از آن شبِ راز

                                               ظن ِ  پندار نباشــــــــــد  به یقینْ  باز   درست

                    آرزویی کــــــه  به  آغــــــوش  خیال تو بخفت

                                               طفلکِ  باورِ  من کی  به  شبی خواهد  جُست؟

                    مهـر  تو  ذره ی  تاریک  در  او  جا  نگذاشت

                                               آن که مهری به تو ورزید چنان  ذره ی سُست

                   از نسیمی که  دهد تابِ  تو   در  گلشن  عشق

                                               ای دل ! این مشق تو را باد که  می باید رُست

                     «بهرام باعزت»