غزل

                کــــاش می شد  که  نخ عمر مرا  سر گیری

  تا ببافی هـــــــوس و   جان  ز تنم  برگیری

                در گـــــــذرگاهی  از این تشنگی ِ  بی فرجام

از خیالــــــــــــم  هوس چشمه ی کوثر گیری

               مهر مــــــن ! جــز به خیال رخ او هیچ متاب

اگـــــــــر اندیشه ات آن است که خاور گیری

                از چــــــــه روئی هوس زلف سیاهش داری

گــــــــــــــر نداری هوسی مذهب کافر گیری

               گــــــو به سهراب جگر سوده که حق تو نبود

نوشـــــــدارو به  کفت لحظه ی آخــــر گیری

                زردی از بیوگــــــــی  ای  باور ِ پاییزی من!

به جز از درد نبودت  کــــه تو همسر گیری

                سردم ازفصل خزان کی رسی ای  فروردین

هستی ام  از  گـــــذر ِ  زمره ی آذر گیری؟!

«بهرام باعزت»